De genialiteit van Newey bij Red Bull: zijn kampioenschapsauto's op een rijtje

In totaal ontwierp Adrian Newey maar liefst veertien kampioenschapswinnende auto’s tijdens zijn Formule 1-carrière, waarvan zeven voor Red Bull Racing en drie voor Max Verstappen. De RB19 van afgelopen seizoen was wellicht zijn meesterwerk. Of kan hij nóg beter doen met de RB20? Zijn huzarenstukjes bij de Oostenrijkse renstal worden door F1Maximaal op een rijtje gezet.

Beginnen doen we… niet bij het begin van zijn carrière. Wel bij Red Bull, waar Newey voor het 2006-seizoen werd aangesteld als Chief Technical Officer. De Brit tekende een langdurig contract bij de pas opgerichte Oostenrijkse renstal, die het levenslicht zag toen Jaguar Grand Prix aan het eind van 2004 aan de energiedrankproducent verkocht werd. Zo’n anderhalf decennium later en Newey is nog steeds aan boord bij Red Bull, waar hij intussen al meermaals zijn waarde bewees.

Vettel-suprematie (2010-2013)

In 2007 kropen Red Bull-coureurs David Coulthard en Mark Webber voor de eerste keer achter het stuur van een door Newey ontworpen RB-auto, maar zijn succesverhaal in Milton Keynes begon pas echt met de RB6, drie jaar later. Op het eerste gezicht was de wagen een kopie van de RB5, maar de bolide kreeg een breder achterwerk, dat plaats moest bieden aan de dubbele diffuser, die op zijn beurt meer downforce genereerde. De RB6 won negen van de achttien Grands Prix dat seizoen en Sebastian Vettel werd voor de eerste keer wereldkampioen. Red Bull ging in 2010 eveneens met de constructeursbeker aan de haal.

De tekst gaat verder onder de afbeelding.

De RB7 was pas echt een schot in de roos. Red Bull domineerde in 2011 en won het constructeurs- en rijderskampioenschap. De auto ging de geschiedenis in als een van de snelste bolides ooit in de Formule 1. Als u zich afvraagt hoe snel de RB7 precies was: de wagen stond bijna elke race op pole. Slechts één keertje lukte dat niet. Vettel werd voor de tweede keer op rij wereldkampioen, met maar liefst 122 punten voorsprong op eerste achtervolger Jenson Button. Red Bull bleef on top, ondanks dat er reglementswijzigingen werden doorgevoerd waar Newey zijn handen vol aan had. Zo werd de dubbele diffuser, een van de redenen voor het succes van de RB6, verboden, én werd het Drag Reduction System (DRS) geïntroduceerd.

De tekst gaat verder onder de afbeelding.

Hoe groot de voorsprong op de concurrentie in 2011 was, zo spannend was het seizoen dat daarop volgde. Red Bull won slechts drie van de eerste dertien races, maar een heus upgradepakket, dat geïntroduceerd werd in Singapore, veranderde de koers van het kampioenschap volledig. Newey en co kwamen met een flexibelere neus op de proppen en het DRS-mechanisme werd eveneens grondig herzien. De verbeterde RB8 domineerde de daaropvolgende races en in het voorlaatste weekend van het seizoen viel de beslissing. De energiedrankproducent won voor het derde jaar op rij beide kampioenschappen. De suprematie van Vettel duurde voort.

De tekst gaat verder onder de afbeelding.

Vier op een rij. Vettel kroonde zich ook in 2013 tot wereldkampioen en liet teamgenoot Mark Webber voor het vierde seizoen op rij achter zich. De Duitser won de laatste negen Grands Prix van het kampioenschap en scherpte het record van meeste zeges op rij aan – het record dat Verstappen afgelopen seizoen in Zandvoort evenaarde en in Monza brak. De RB9 was zonder meer een dominante wagen, maar dat was enigszins een verrassing. Door de spannende ontknoping van het 2012-seizoen stak Red Bull tot het laatste moment haar middelen in de RB8, en zo werd de ontwikkeling van de nieuwe bolide uitgesteld. Ook de reglementswijzigingen die na dat jaar werden doorgevoerd, waaronder eentje die betrekking had tot de flexibiliteit van de voorvleugel, konden Vettel en co niet van beide titels weerhouden.

De tekst gaat verder onder de afbeelding.

De dominantie van Verstappen

Na het Vettel-tijdperk nam Mercedes plots de hegemonie van Red Bull over. De Silver Arrows wonnen tussen 2014 en 2020 elk kampioenschap, maar hadden de nodige moeite om zich in '21 aan te passen aan enkele kleine reglementswijzigingen. Red Bull kon zo dichterbij komen en mocht na een zinderende seizoensfinale voor het eerst in lange tijd nog eens écht vieren, toen Verstappen zich, na een controversieel slot, tot wereldkampioen kroonde in Abu Dhabi. De RB16B, aangedreven door een Honda-motor, was niet zonder twijfel de beste wagen op de grid. Dat was wellicht de Mercedes W12 van Lewis Hamilton en Valtteri Bottas. Red Bull had er lang op moeten wachten, maar de wereldtitel van Verstappen leverde des te meer vreugde op.

De tekst gaat verder onder de afbeelding.

In 2022 werd een nieuwe generatie auto’s geïntroduceerd, de zogenaamde ground effect cars. Tijdens het seizoensbegin leek Ferrari weer helemaal terug, maar de Scuderia raakte alsnog achterop. Hamilton was, in zijn tergend slechte W13, zelfs helemaal nergens te bespeuren, en dus lag de weg open voor Red Bull en Verstappen, mede dankzij de expertise van Newey. De Brit, die ervaring had met het grondeffect, wist dat stabiliteit de sleutel tot succes was. Zo stuiterde – ook wel porpoising genaamd – de RB18 nagenoeg niet. Bij de concurrentie was dat een ander verhaal en dus gingen Verstappen en Red Bull met de rijders- en constructeurstitel aan de haal.

De tekst gaat verder onder de afbeelding.

De Oostenrijkse renstal won zeventien van de 22 races in 2022. Wie had gedacht dat ze het jaar nadien nog beter konden doen? Zelfs Verstappen en Newey konden er alleen maar van dromen, en toch gebeurde het. De RB19 was nagenoeg feilloos en ging (statistisch gezien) de geschiedenis in als de dominantste F1-bolide ooit. Met Verstappen en Sergio Pérez won de renstal zowaar 21 van de 22 races op de kalender, met Singapore als enige teleurstelling. De RB19, waarmee Verstappen zijn derde wereldtitel pakte, en Red Bull haar tweede constructeurstitel op rij, was pijlsnel op de rechte stukken, maar produceerde ook voldoende downforce om op stratencircuits uit de voeten te kunnen. Deze auto geldt dan ook als hét huzarenstukje van Newey.

De tekst gaat verder onder de afbeelding.

Newey bij Williams en McLaren

Met twaalf constructeurskampioenschappen heeft Newey meer titels op zijn naam staan dan welke andere ontwerper ook in de geschiedenis van de Formule 1. Maar daar blijft het niet bij. De inmiddels 65-jarige Brit is eveneens de enige in zijn vak die kampioenschappen won met drie verschillende teams. Newey hielp tijdens zijn periode bij Williams en McLaren tevens vijf verschillende coureurs hun droom om wereldkampioen te worden te verwezenlijken.

Net zoals zijn meest recente (de RB19, red.) een legendarische auto is, was Newey's eerste kampioenschapswinnende auto dat ook. Nigel Mansell won zijn enige wereldtitel in 1992 in de FW14B, die tien van de zestien Grands Prix won voor Williams. Een jaar later deed Alain Prost in de FW15C dat kunstje nog eens over met evenveel zeges, maar de Fransman was wel al toe aan zijn vierde wereldkampioenschap.

1994 werd echter een jaar in mineur voor Williams, en niet enkel op sportief vlak. Achter het stuur van de FW16 verongelukte Ayrton Senna op het circuit van Imola, wat Newey zich tot op de dag van vandaag nog steeds kwalijk neemt. Het team won wel het constructeurskampioenschap, maar zag Damon Hill tweede eindigen in het rijdersklassement met één punt achterstand op Michael Schumacher.

Twee jaar later was het wel prijs voor Hill, die in de FW18 wereldkampioen werd en met Williams ook de constructeurstitel in de zak kon steken. De FW19 was vervolgens de laatste Williams-auto waar Newey aan meewerkte. Jacques Villeneuve werd kampioen in 1997 en de Britse renstal nam afscheid van Newey met een laatste constructeurskampioenschap.

Na zijn overstap naar McLaren in '97 had Newey meteen een vliegende start. De MP4/13 won beide kampioenschappen en diende, net zoals de RB19 dat vorig seizoen ook was, als voorbeeld en inspiratiebron voor de concurrentie. Mika Häkkinen kroonde zich voor de eerste keer tot wereldkampioen in de auto van Newey van 1998. McLaren ging het seizoen nadien met hetzelfde enthousiasme verder. De MP4/14 was de snelste auto op de grid - Häkkinen stond elf van de zestien keer op pole - maar had ook zijn gebreken. De auto viel in totaal twaalf keer uit met mechanische problemen, waardoor McLaren de constructeurstitel aan Ferrari moest laten. De Flying Fin pakte wel voor de tweede keer op rij de wereldtitel bij de coureurs.