Naar de andere kant van de wereld voor een Grand Prix met alle kosten en gevolgen van dien

Veel reizen, hard werken en weinig slaap. Je weet waar je voor tekent bij intrede in de wereld der Formule 1. Met races over heel de wereld moeten jaarlijks grote afstanden worden afgelegd en worden materialen over heel de wereld verscheept. Met 23 races op de kalender is het een heuse uitdaging om alle materialen tijdig op locatie te hebben en zijn de transportkosten enorm hoog, vooral als de racekalender hier weinig rekening mee houdt.

De Grand Prix van Australië zat dit jaar in een Arabisch-Europese sandwich. De eerste twee races van het seizoen vonden achtereenvolgend in het Midden-Oosten plaats. Vervolgens reisde men voor een weekend af naar de andere kant van de wereld, om daar de GP van Australië te verrijden, om vervolgens naar Europa te vliegen voor de race op Imola. Een heuse logistieke operatie, met de nodige kosten van dien.

In aanloop naar de Australische GP lieten verschillende coureurs en teambazen zich kritisch uit over de planning van de FIA. Red Bull-teambaas Christian Horner sprak van een 'kostbare en energievretende operatie', terwijl George Russell benadrukte dat zulke grote afstanden tussen races onwenselijk en zwaar zijn voor de teams. Om het de teams zo makkelijk mogelijk te maken, zou men de afstanden tussen races het liefst zo klein mogelijk houden. Dit zou duidelijk beter kunnen, gezien de huidige planning. Wat zijn de gevolgen van deze gebrekkige planning? F1Maximaal zocht het voor je uit.

Kostbare operatie

Geld is de motor waarop de Formule 1 draait en daarmee de eerste factor waarnaar gekeken moet worden. Om een Grand Prix te kunnen rijden, moeten teams enorm veel vracht vervoeren iedere race. Daarnaast moeten natuurlijk ook de betrokken mensen nog afreizen naar het land van bestemming. Gezamenlijk moeten de teams iedere race ongeveer 1000 ton aan vracht vervoeren, hetgeen natuurlijk niet kosteloos gaat. Nu hebben teams systemen bedacht om dit zo efficiënt mogelijk te doen.

Voor Europese races is dit vrij simpel. Alle teams hebben een leger aan vrachtwagens om de vracht over land te vervoeren. Bij intercontinentale operaties ligt dit echter anders. De meeste teams beschikken over vijf sets met 'vaste vracht', die over de wereld worden verscheept. Deze sets bestaan uit goedkope en bulkproducten, die niet aan direct aan de auto verbonden zijn. De vracht die ieder raceweekend mee moet, wordt per vliegtuig vervoerd. De extra kosten voor een GP zoals in Australië zitten hem vooral in laatstgenoemd type vracht en reiskosten voor personeel.

Een representatieve inschatting van de extra kosten die een trip naar de andere kant van de wereld oplevert, is lastig te geven. De teams die in Groot-Brittannië gevestigd zijn moeten weliswaar ieder jaar hun financiële resultaten bij de overheid inleveren, maar hierin staan de vervoerskosten niet apart opgegeven. Zo zijn bijvoorbeeld jaarcijfers van AlphaTauri uit 2018 beschikbaar, maar hierin zijn de transportkosten samengevoegd met de rijdersbonussen, energie en telecommunicatiekosten. Deze telden samen op tot 45,6 miljoen dollar. In 2018 werden 21 races verreden, dus waren deze kosten per race gemiddeld iets meer dan twee miljoen euro.

Tijd is ook geld, maar vooral voelbaar in jetlag

Naast de hoge kosten van een overzeese trip, speelt tijd natuurlijk ook een belangrijke rol. Een vlucht naar Melbourne neemt nu eenmaal een etmaal in beslag. Dit geldt niet alleen voor de vracht, maar vooral ook voor het personeel dat moet overvliegen. Gemiddeld nemen teams ongeveer 100 personeelsleden mee iedere race. De lange vlucht eist zijn tol, dus reizen teams eerder dan gewend af naar Melbourne om tijd te nemen de jetlag te verwerken. Dit uit zich weer in hogere kosten, maar vooral ook in intensievere dagen voor het personeel, die sowieso al veel van huis moeten zijn.

Duurzame Formule 1?

De Formule 1 heeft zich de afgelopen jaren duidelijk uitgesproken als het gaat om het milieu. Met grote ambities, zowel op als naast de baan, moet de koningsklasse van de autosport verduurzamen. Kijkende naar de samenstelling van de kalender is hier weinig van te merken. Het perfecte voorbeeld vormt de GP van Australië. 1000 ton aan vracht, 100 personeelsleden per team en talloze extra's zorgen voor torenhoge brandstofkosten en uitstoot.

Kan dat niet beter? Tot 1982 waren de GP's nog verdeeld naar standplaats, om reiskosten te drukken. Jaren later is de Formule 1-kalender een stuk intensiever als het gaat om reisbewegingen. Een mogelijkheid zou zijn om terug te gaan naar een logische racevolgorde, rekening houdende met zo klein mogelijke opeenvolgende afstanden.

De aangepaste kalender voor 2022

1. GP Australië
2. GP Japan
3. GP Singapore
4. GP Abu Dhabi
5. GP Qatar (waarschijnlijke vervanger Rusland)
6. GP Bahrein
7. GP Saoedi-Arabië 
8. GP Azerbeidzjan
9. GP Hongarije
10. GP Oostenrijk
11. GP Nederland
12. GP België 
13. GP Frankrijk
14. GP Monaco
15. GP Monza, Italië
16. GP Imola, Italië
17. GP Spanje
18. GP Groot-Brittannië 
19. GP Canada
20. GP Miami, VS
21. GP Austin, VS
22. GP Mexico
23. GP Brazilië 

Wirwar-kalender niet meer van deze tijd

De planning van de Grand Prix van Australië tussen de GP van Saoedi-Arabië en de GP van Imola is uiterst kostbaar financieel gezien, tijdrovend en niet in lijn met de duurzaamheidsdoelstellingen der Formule 1. Logistiek en duurzaam gezien, valt er flinke winst te behalen door de races logisch in te delen, met kleinst mogelijke onderlinge afstanden. Dit komt de portemonnee, het personeel en bovenal de Formule 1 zelf ten goede. Vooral gezien de budget cap, is de kritiek van Horner aan de F1-leiding meer dan terecht. Het vermoeide F1-personeel zal de gevolgen, zoals door de Red Bull-teambaas en Russell werd omschreven, volmondig kunnen beamen.