De legendarische coureurs die het mystieke Monaco hebben gemeesterd met huzarenstukjes

De Grand Prix van Monaco is de meest historische, fonkelende en prestigieuze race op de kalender. Nochtans, dat was het. Tegenwoordig zijn er veel kritische geluiden over het gebrek aan inhaalmogelijkheden en over de bijzondere status van deze Grand Prix. Desondanks kan men er simpelweg niet omheen dat de race in het prinsendom nog steeds wat bijzonders weet te brengen qua ambiance, historiek en uitdaging. F1Maximaal.nl duikt deze week de historie in om te kijken welke coureurs zich nu echt de prinsen van Monaco mogen noemen.

De nauwe straatjes, hobbels en onvergeeflijke muren maken de Monegaskische baan tot de ultieme uitdaging voor iedere F1-coureur. Ieder foutje wordt afgestraft, zo weten de coureurs maar al te goed. Geen naam is te groot voor de bijtende muren van het prinsendom. In de grootste uitdagingen komen de grootste spelers bovendrijven, soms letterlijk. Over de jaren is de GP van Monaco in alle omstandigheden verreden, met bizarre en fraaie edities tot gevolg.

Sinds de eerste editie in 1929 heeft een select clubje de eer gehad zich bij de winnaars te voegen. Als onderdeel van de Triple Crown staat niet alleen een leuke trofee klaar bij winst, maar ook echte, eeuwige roem. Tussen deze winnaars zijn er drie mannen die een uitzonderlijke relatie met het verraderlijke stratencircuit hebben en zich meester van Monaco mogen noemen: vijfvoudig winnaars Graham Hill en Michael Schumacher en zesvoudig winnaar Ayrton Senna. In dit stuk volgt van ieder van hen een huzarenstukje.

Graham Hill

• Overwinningen: 5
• Podiums: 7
• Polepositions: 2

De originele Mr. Monaco, Graham Hill, domineerde in de jaren zestig van de vorige eeuw de straten van Monte Carlo. Tussen 1963 en 1969 stond hij steevast op het podium: een gelukkig huwelijk zo kan men zeggen. In 1958 verscheen Hill voor het eerst aan de start van een GP in een Lotus, toevalligerwijs in Monaco. Meteen maakt hij indruk door de leiding kortstondig te nemen, voordat hij uitviel met technische mankementen. De eerste overwinning volgde enkele jaren later pas, in 1963. Daarna waren de remmen los in figuurlijke zin en ging het Hill voor de wind. In 1964 werd het gehele veld op een ronde gezet door Mr. Monaco en het jaar daarop werkte hij aan zijn absolute parel.

Na twee overwinningen op rij staat de druk er flink op. Vooral wanneer Hill de favorietenrol in training en kwalificatie volledig waarmaakt. De start in de jacht op zijn hattrick was fantastisch en al snel verdween Hill aan de horizon. Wetende dat men zich nooit rijk mag rekenen in Monaco, blijft hij stug doorrijden in een razend tempo. En inderdaad, even later slaat het misfortuin toe. Een langzaam rijdende Bob Anderson dwingt Hill ertoe de uitloopstrook bij bocht 1 te gebruiken. Snel springt Hill uit zijn auto om deze terug de baan op te duwen.

Ondertussen hebben vier mannen hem al gepasseerd en ligt hij meer dan dertig seconden achter de leider van de wedstrijd. Een uitzichtloze situatie en de hattrick uit zicht, toch? Stoïcijns blijft Hill razende ronden aaneenrijgen en uiteindelijk wint hij de race met meer dan een minuut voorsprong (!). Achteraf beschreef Mr. Monaco deze prestatie als zijn beste race ooit in de Formule 1. 'Deze overwinning heeft me zo een heerlijk gevoel van vrede en vervulling gegeven, dat heb ik nooit meer meegemaakt', aldus Hill in Sports Car Digest.

Michael Schumacher 

• Overwinningen: 5
• Podiums: 7
• Polepositions: 3

Als er lijstjes met records zijn, kan het niet anders dan dat Michael Schumacher ertussen staat. Zo ook bij deze lijst. Met vijf overwinningen en zeven podiums heeft Schumi ook in Monaco zijn licht laten schijnen. Met een erelijst als deze, klinkt het verbijsterend om te zeggen dat er meer in had gezeten voor de Duitser. Toch valt hier wat voor te zeggen, aangezien hij vier van zijn vijf overwinningen voor zijn ultradominante Ferrari-tijd behaalde. In Monaco is het immers de coureur en niet de wagen die het succes bepaalt. In zijn vliegende Ferrari had de Duitser vaak domweg de pech dat hij zijn erelijst niet verder kon uitbreiden.

Zijn absolute huzarenstukje creëerde Schumacher overigens wel in een Ferrari. In 1997 onderscheidde hij zich met een meesterwerk in zeer moeilijke omstandigheden. Vanuit de tweede plek schoot de Ferrari van Schumacher uit de startblokken en verschalkte zo de polesitter. Aan het einde van ronde 1 had de legende op slicks al een voorsprong van zes seconden op zijn naaste belagers. Hieruit blijkt de immense controle waarover de Duitser beschikte. Vanaf daar was het een koud kunstje om de overwinning binnen te halen en kon hij zich zelfs nog een foutje permitteren. In ronde 53 verremde hij zich bij Sainte Devote, draaide zijn auto netjes weer om alsof het een training was, een reed door. Ondanks dit foutje was iedereen tot aan P4 op een ronde gezet.

Ayrton Senna 

• Overwinningen: 6
• Podiums: 8
• Polepositions: 5

De absolute koning van Monaco, de troonopvolger van Graham Hill, droeg de naam Ayrton Senna. De Braziliaanse grootheid, door velen beschouwd als een van de beste coureurs aller tijden, bouwde in de jaren tachtig en begin jaren negentig een intieme band op met het prinsendom. In tien deelnames behaalde hij maar liefst zes overwinningen. Dit hadden er ook nog meer kunnen zijn, zij het niet dat pech en een dure fout hem daarvan weerhielden.

Achteraf gezien is het die dure fout die Senna het meest zal zijn bijgebleven. In 1988, toen de Braziliaan zijn eerste overwinning al op zak had in Monaco, tekende hij misschien wel de allerbeste ronde in de historie der Formule 1 op. Hij eindigde op poleposition met anderhalve seconde voorsprong op zijn teamgenoot Alain Prost, die ook het zijne afweet van het racen. Vanuit de euforie van deze ronde, zakte hij 24 uur later door de grond na een fout die leidde tot een crash. Van hero naar zero, dat liet Senna zich niet nog eens gebeuren.

De vijf edities daarna vielen allemaal ten prooi aan de man die een machine werd in de straten van Monaco. Met zes overwinningen in totaal heeft Senna zich voor altijd gekroond tot onbedreigde koning van Monte Carlo. Na zijn fout in 1988 heeft hij nooit meer een Grand Prix van Monaco verloren. Een waardiger voorbeeld van veerkracht in de Formule 1 is er niet.

Door: David Ruiter