Die eerste races van het jaar is het altijd even afwachten, maar nu weten we het zeker: zelfs Max Verstappen-fans zijn dit jaar de sigaar. Regelmatig of zelfs vaak een Nederlander een race zien winnen is leuk. Na de meest recente race kunnen we echter concluderen dat onder normale omstandigheden er niets of niemand is die Red Bull en haar stercoureur van de troon gaat stoten. Dat heeft meerdere makkelijk te omvatten redenen, maar dat maakt het niet minder jammer.
De balans opmaken voordat de Grand Prix van Monaco verreden is, zou ik iedereen afraden. De huidige kalender kent aan het begin van het jaar enkele bijzondere circuits, allen met unieke eigenschappen. Sowieso is het de eerste twee of drie races gissen naar vorm, het kan altijd dat een team met een van de coureurs en een gelukstreffer eens vierde of vijfde wordt. Nu weten we hoe de bolides presteren op alle soorten asfalt: snel, medium-snel en langzaam.
Wedstrijden als Bahrein en Australië geven altijd een mooi beeld van de all-round eigenschappen van een bolide. Rechtelijnsnelheid voert op dit soort circuits niet de boventoon, maar is wel nodig. Een mooie gebalanceerde afstelling is op dat soort circuits dus gewenst. Tussen die twee circuits in hadden we Jeddah Corniche Circuit, een pijlsnelle baan met nagenoeg alleen maar hogesnelheidsbochten en rechte stukken. Red Bull was er overtuigend het snelste team met Fernando Alonso op twintig seconden achterstand van winnaar Sergio Pérez.
Monaco was eigenlijk de laatste echte grote uitdaging die de teams nog aan moesten gaan voordat het duidelijk werd welk team een bolide had ontwikkeld die werkelijk overal werkte. De extreem trage bochten en het gebrek aan rechte stukken beloofde een Grand Prix waarin waarschijnlijk Aston Martin (het team met nagenoeg even veel snelheid als Red Bull in trage bochten) uit kon dagen. Ja, Alonso kwam met een topronde op zaterdag in de buurt van pole en dus de overwinning, maar toch was het weer Red Bull dat zegevierde. Een laatste inzicht in wat een monotoon seizoen gaat worden.
De superioriteit van de Red Bull RB19
Stel dat de Aston Martin op circuits als Monaco wél beter was geweest? Dan hadden we ook in Singapore, bijvoorbeeld, een verrassing kunnen krijgen. En misschien in Hongarije ook wel, of Zandvoort. Het had het jaar wat meer flair gegeven met een aantal weekenden waarin je wist dat Red Bull mee zou doen, maar beslist niet bovenaan de tijdlijst zou eindigen.
Dit heeft allereerst uiteraard te maken met het feit dat Adrian Newey een briljante bolide ontworpen heeft die op elk gebied efficiënter is dan het materiaal van de tegenstanders. De machines van de Britse topontwerper worden geroemd om het feit dat ze zowel in de bochten als op het rechte stuk veel snelheid kunnen genereren. Vaak is het voor de teams een afweging: óf je kiest voor straight line speed, of je gaat voor cornering speed, maar niet voor beide. Red Bull kan dat dit jaar.
Aston Martin, Mercedes en Ferrari schieten allemaal tekort
Punt twee waarom Red Bull zover uitgelopen is, is omdat de directe concurrenten tekortkomingen hebben. Aston Martin is een team in de lift. Door sterke aankopen vanuit andere teams en een spiksplinternieuwe fabriek in Silverstone is de basis er zeker om een topteam te blijven, maar tijdens dit reglementaire tijdperk lijken ze er simpelweg nog niet te zijn. Desalniettemin vormen ze op een goede dag misschien wel de grootste uitdager van Red Bull, en dan specifiek Alonso.
Ferrari heeft de infrastructuur, heeft de ingenieurs en heeft voldoende financiële steun om een strijd om de wereldtitel te lanceren, maar zit weer met hele andere problemen. Denk aan een strategische afdeling die de plank te vaak misslaat en een teambaas die bijzonder veel potentie heeft, maar de Italiaanse renstal nog volledig naar zijn hand moet zetten. Mercedes kampt met een concept dat niet werkt. Daar wordt nu wel verandering in gebracht, maar dan loop je dus wel een reglementair tijdperk steeds qua ontwikkeling een jaar achter op de teams die het wél meteen bij het juiste eind hadden.
Dit belooft niet veel goeds
De drie eerdergenoemde ingrediënten schetsen een onheilspellend beeld. Het is nu duidelijk dat de Red Bull op elk type circuit oppermachtig is en het (technische) team is dat qua ontwikkeling voorop zal blijven lopen, zelfs met aangescherpte windtunnelrestricties. Het is ook duidelijk dat alle teams die momenteel tot de top (of als je Red Bull als top ziet de subtop) behoren wel potentie hebben, maar niet de kracht om de Oostenrijkse renstal op korte termijn uit te dagen.
Dan kan je dus maar één conclusie trekken: dit jaar is 100 procent voor Red Bull en zelfs voor Verstappen-fans is dat geen goed nieuws. Natuurlijk zijn er mensen die maar geen genoeg kunnen krijgen van een wekelijkse 'simply lovely' uit de cockpit van de RB19, maar als je het mij vraagt, moet het wel spannend blijven. Die spanning ontbreekt nu en zal de rest van het seizoen dus blijven ontbreken, tenzij er iets heel bijzonders gebeurt (lees: technische mankementen, noodweek of heel veel pech voor niet één maar twee Red Bulls).
Die spanning maakt de sport nét dat stukje mooier dan-ie al is. Als ik terugdenk aan de Grand Prix van Abu Dhabi 2021 dan overlaadt een golf aan adrenaline en bewondering mij die ik tot nu toe nog niet ervaren heb in 2023. Respect en waardering moet er altijd zijn voor het werk dat een team in een auto moet stoppen om zo dominant te zijn als Red Bull in 2023. Desalniettemin voel ik mij wel een beetje gepiepeld als dat betekent dat ik achttien van de tweeëntwintig races hetzelfde team op de hoogste trede van het ereschavot zie. Bij Lewis Hamilton en Mercedes genoot ik hier niet van en dat dat nu toevallig veelal een Nederlander is, is voor mij geen reden om dat nu ineens wel te doen.
Eens of oneens met deze stelling? Laat je reactie achter in de comments, maar houd het netjes!
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties