Terugblik 1991 | Pijn en glorie: de emotionele thuiszege van Senna

In 1991 won Formule 1-legende Ayrton Senna voor het eerst in zijn carrière zijn thuiswedstrijd. Senna begon zijn thuisrace op Interlagos met veel zelfvertrouwen, maar stuitte op een probleem met de versnellingsbak. De Braziliaan wist zeker dat zijn race niet zou eindigen, en dat klopte. Na een ontzettend zware Grand Prix, in de stromende regen, wist Senna de grootste bokaal mee naar huis te nemen. F1Maximaal blikt terug op de emotionele thuiszege van Senna op Interlagos.

Twee nachten voor de Grand Prix van Brazilie van 1991 had Senna de kans om zijn 31ste verjaardag te vieren. Voor feestvieren had hij echter geen tijd, er was immers een Grand Prix te winnen. En niet zomaar één. Sinds dat Senna zijn carrière in de koningsklasse begon, was het hem nog niet gelukt om zijn thuisrace te winnen. Daar bracht hij in 1991 verandering in. De drievoudig wereldkampioen won op een legendarische wijze zijn thuisrace op Interlagos. Het verliep niet zo soepel als de Braziliaan en zijn team McLaren-Honda hadden verwacht, maar nadat Senna als eerste over start-finish kwam, maakte dat allemaal niet meer uit.

Senna in de kwalificatie al ongenaakbaar 

De progressie van het Williams-team was voor niemand onzichtbaar. De Britse renstal met het duo van Nigel Mansell en Riccardo Patrese vormde en sterk team, maar Senna wist ze op de zaterdag van het raceweekend van Brazilië van 1991 al voor te blijven. Vanwege de poleposition, waarmee hij Patrese en Mansell op zeker vier tienden had gezet, kon Senna al een klein beetje vooruitblikken op een mogelijke overwinning op zijn thuiscircuit. Zijn toenmalige teamgenoot, Gerhard Berger, startte dat weekend vanaf P4.

Williams had gedurende het 1991 seizoen eigenlijk de betere auto, maar het team kampte met veel technische problemen, waardoor de coureurs van de Britse renstal regelmatig uitvielen. Het team vormde de grootste uitdaging voor Senna, maar die bleek achteraf ongenaakbaar te zijn. De McLaren MP4/6, zijn bolide van het 1991-seizoen, was veel betrouwbaarder, wat McLaren uiteindelijk zijn titel opleverde, en Senna het kampioenschap. Mansell en Patrese konden tijdens de kwalificatie al niet aan Senna zijn bloedsnelle rondetijden komen, en dat was in de race niet anders.

Mansell en Patrese openden de jacht op Senna

Bij de race op de zondag vertrok Senna met volle moed vanaf poleposition. De racestart verliep voor de Braziliaan perfect. Hij bouwde een voorsprong op van drie seconden na acht ronden. Mansell kwam langzaam aan dichterbij, in de 20ste ronde van de race kwam hij namelijk op zo'n zeven tienden van Senna. Een ontzettend langzame stop van de Williams-coureur zorgde ervoor dat Senna weer wat ademruimte had. De drievoudig wereldkampioen reed aan kop na zijn pitstop, maar Mansell en Patrese waren nog steeds op jacht naar de Braziliaan.

Het leek erop dat Mansell hem zou gaan pakken, maar hier kreeg de Williams-rijder geen kans voor. In de 50ste ronde van de Grand Prix van Brazilie moest Mansell opnieuw een pitstop maken, een van zijn banden was lek vanwege carbon stukken op de baan waar hij overheen gereden was. Zo'n tien ronden later begon Mansell aan zijn derde poging om de drievoudig wereldkampioen in te halen, maar dit was tevergeefs. Zijn versnellingsbak ging kapot, waardoor hij spinde. Mansell kon zijn bolide terugbrengen naar de garage van zijn team. De race was voor hem over en uit.

Senna verloor de derde, vierde, én vijfde versnelling in de stromende regen

Patrese was de enige Williams-coureur die nog een poging kon doen om Senna in te halen. De Italiaan kwam ook met rasse schreden dichterbij, want Senna had zelf ook problemen met zijn versnellingsbak. De Braziliaan verloor in de 60ste ronde zijn vierde versnelling, maar wilde de overwinning absoluut niet opgeven. Hij moest nog elf rondes rijden. Met nog een paar rondes te gaan tot de finish verloor Senna ook nog eens zijn derde en vijfde versnelling. Als kers op de taart begon het een paar rondes voor het einde van de race heel hard te regenen, wat het allemaal niet makkelijker maakte.

Hij moest in zowel de snelle als langzame bochten in de zesde versnelling blijven rijden. Dit betekende dat de bolide een aantal keren bijna afsloeg. Senna had nog zes rondes te gaan, en hij had een voorsprong van zes seconden op Patrese. Met de rondes die hij reed, zag Senna zijn voorsprong op zijn tegenstander kleiner worden. Patrese kwam heel snel dichterbij, maar ook de Williams-coureur had problemen met zijn versnellingsbak, wat weer in het voordeel werkte van Senna. Uiteindelijk wist Senna de finish te halen. Met 2.9 seconden voorsprong op Patrese won hij de Braziliaanse Grand Prix.

De pijn en moeite van Senna was zichtbaar na afloop

De hele thuisrace, maar vooral de laatste tien rondes van de race, vormden een heel intense beleving voor de Braziliaan. Hij wilde graag winnen op zijn thuiscircuit, en toen kwamen de problemen met zijn versnellingsbak die er bijna voor zorgden dat Senna de race niet uit kon rijden. Na afloop van de race kon Senna amper uit zijn auto komen. De pijn en moeite die de coureur had beleefd, fysiek en ongetwijfeld ook mentaal, zorgden ervoor dat hij zijn bokaal bijna niet op kon tillen op het podium.

Onder luid gejuich van zijn thuispubliek, zo'n 70.000 Brazilianen die hun held kwamen aanmoedigen, wist hij toch nog de bokaal boven zijn hoofd te tillen. Teamgenoot Berger en Williams-coureur Patrese maakten het podium compleet. Op 24 maart 1991 kon Senna voor het eerst zegevieren op Interlagos, een race waarin hij zijn ongelimiteerde doorzettingsvermogen en winnaarsmentaliteit liet zien. De Grand Prix van Brazilië van 1991 wordt beschouwd als een van de beste races uit de carrière van Senna.