Reglementswijziging deert Red Bull niks: Verstappen met unieke prestatie in F1-geschiedenis

Max Verstappen en Red Bull Racing wisten de reglementswijziging van 2022 prima te tackelen en, enigszins tegen de verwachting in, de titel te prolongeren. Gezien de reglementswijzing is dit een knappe prestatie van de Oostenrijkse renstal, aangezien de meeste teams na een regelverandering zinken. Zeker na ‘de grootste wijziging in vier decennia’, zoals Adrian Newey het noemde. F1Maximaal blikt terug op andere grote reglementswijzigingen in de Formule 1 en belicht hoe knap de prestatie van Red Bull en Verstappen is.

Het aerodynamisch concept van de Formule 1-bolides werd voorafgaand aan dit seizoen volledig veranderd. Waar de auto’s in het verleden de downforce moesten genereren vanuit de vleugels, komt het nu van de vloer. Dit betekende dus een herintrede van de grondeffectauto’s die in de jaren zeventig en tachtig nog prevalent waren in de sport. Door de overgang naar deze bolides stak een vervelend fenomeen weer de kop op, namelijk porpoising. Red Bull had het snel onder de knie terwijl teams als Mercedes er langer last van hadden. Ook Ferrari bleef niet bespaard.

Red Bull had dus eigenlijk vrij baan, maar aan het begin van het seizoen verliep het allesbehalve soepel bij de Oostenrijkse renstal. Ferrari had de snelste auto en de RB18 was niet betrouwbaar. Verstappen stond na drie races dan ook achter teamgenoot Sergio Pérez en de achterstand op Charles Leclerc was 46 punten. Een hels karwei dus voor de regerend wereldkampioen om nog kans te maken op titelprolongatie. Wat gedurende het jaar wel duidelijk werd, was dat Newey met zijn kennis Red Bull een waanzinnige auto had gegeven. Dat heeft hij eerder bij teams al gedaan, waardoor renstallen boven kwamen drijven na een reglementswijziging.

1983: Ferrari prolongeert constructeurstitel, maar moet Piquet voor zich dulden

De grote reglementswijziging van vier decennia geleden waar Newey naar verwees, werden ingevoerd in 1983. Toen stapte de Formule 1 juist af van de grondeffectauto’s, aangezien deze te gevaarlijk zouden zijn. De reglementswijziging kwam redelijk laat, waardoor teams weinig tijd hadden om de bolides te optimaliseren. Het was uiteindelijk het team van Brabham dat het beste uit de startblokken kwam. Nelson Piquet wist namelijk de eerste zege te pakken tijdens de Grand Prix van Brazilië. Het duurde echter tot het einde van het seizoen voordat het team van Brabham enige vorm van dominantie begon uit te stralen.

Het werd uiteindelijk een spannend seizoen, waarbij meerdere coureurs van verschillende teams een goede kans maakten op het kampioenschap. Het was Piquet die het rijderskampioenschap naar zich toe wist te trekken, maar Alain Prost, Patrick Tambay en René Arnoux maakten gedurende het seizoen ook kans op de titel. Het team van Brabham wist de laatste drie races allemaal te winnen, waarbij Piquet ook wel de mazzel had dat zijn directe concurrenten in de laatste race allemaal niet de finish haalden, anders was Ferrari er met de rijderstitel vandoor gegaan. Ondanks de teleurstellende betrouwbaarheid van de auto van Riccardo Patrese wist Ferrari wel de constructeurstitel te grijpen.

1994: Benetton en nieuwe legende komen bovendrijven

De reglementswijzigingen voor 1994 zullen niet te boek staan als de grootste veranderingen in de Formule 1-geschiedenis. Dat seizoen staat vooral bekend om de tragische dood van Roland Ratzenberger en natuurlijk Ayrton Senna. Dat jaar zag men ook een nieuwe ster geboren worden, mede dankzij de nieuwe reglementen. De Formule 1 elimineerde dat seizoen namelijk enkele elektronische hulpmiddelen. Zo werden tractiecontrole, een actieve vering en vierwielbesturing verboden. Het team van Benetton kon uiteindelijk het beste met deze verandering omgaan en leverde daardoor een nieuwe kampioen.

Een jaar eerder was het nog Prost die de titel pakte met Williams. De Britse renstal kwam ook niet slecht uit de reglementswijziging, want Damon Hill ging de strijd aan met Michael Schumacher. Het bleef tot de laatste Grand Prix van het kampioenschap spannend, maar dat had Schumacher vooral aan zichzelf te danken. De toenmalig Benetton-coureur wist in de eerste zeven races namelijk zes keer te winnen en in de andere race werd hij tweede. Daarna begonnen de problemen voor de Duitser. In de zes races die volgden, wist Schumacher nog maar één keer te winnen, maar dat kwam vooral omdat hij werd gediskwalificeerd tijdens de race op Silverstone na het negeren van de zwarte vlag.

Wat wel duidelijk was, was dat Benetton duidelijk de snelste auto had en dat het team een ruwe diamant in handen had met Schumacher. De nu zevenvoudig wereldkampioen en zijn bolide wisten de reglementen perfect te trotseren om Prost van de troon te stoten. Williams werd echter niet onttroond als constructeurskampioen. Dat kon Benetton vooral wijten aan haar tweede rijders, waar Jos Verstappen er één van was, aangezien zij de punten niet binnen wisten te halen. In een controversiële laatste race was het uiteindelijk wel Schumacher die aan het langste eind trok in het coureurskampioenschap. Na een crash met zijn titelrivaal had hij de voorsprong in de titelstrijd nog in handen en werd hij voor het eerst wereldkampioen.

1998: Newey toont briljante ontwerpkunsten

Williams was midden jaren negentig het sterkste team in de Formule 1. De Britse renstal had één iemand die McLaren graag wilde overnemen en dat was Newey. Dat kwam McLaren voor de reglementswijziging perfect uit, want het succesvolle team wist in 1998 en 1999 eindelijk weer kampioenschappen te winnen. In 1997 waren het nog Schumacher en Jacques Villeneuve die de titelstrijd met elkaar aan gingen, maar een jaar later moest Mika Häkkinen het gevecht aangaan met de Ferrari-rijder. De Italiaanse renstal bleef dus sterk ondanks de reglementswijzigingen, maar de auto van McLaren was net wat beter.

In 1998 werd de auto vooral een stuk smaller gemaakt. De toegestane breedte ging van 2000mm naar 1800mm, en het profiel van de banden werd ook anders. Hierdoor was de grip heel erg anders. Deze veranderingen kwam het team van McLaren dus het beste te boven. Häkkinen en teamgenoot David Coulthard stonden in de zestien Grands Prix twaalf keer op poleposition. Schumacher wist vooral aan het einde van het jaar wat terug te doen, maar uiteindelijk was het Häkkinen die er met de titel vandoor ging. Door de goede prestaties van Coulthard wist McLaren ook nog eens het constructeurskampioenschap veilig te stellen.

2009: Brawn tovert konijn uit de hoge hoed

Het 2009-seizoen kende enkele belangrijke veranderingen. De Formule 1 wilde vooral dat de auto’s er weer een stuk beter uit kwamen te zien en dat er meer gevechten op de baan zouden zijn. Hierdoor werd het aerodynamisch profiel van de auto’s op de schop gegooid. Zo werden de vleugels, het chassis en bijvoorbeeld ook de diffuser aangepast. Het was uiteindelijk Brawn GP dat de regels op de beste manier interpreteerde door met een dubbele diffuser te komen. Iets waar de rest van de grid niet aan had gedacht. Brawn GP, en dan vooral Jenson Button, was in de openingsfase van het seizoen nagenoeg ongenaakbaar.

In de eerste zeven races van het seizoen wist Button zes keer te winnen. Sebastian Vettel wist de Grand Prix van China te winnen, waardoor niet alle zeges naar de Brit gingen. Na de Grand Prix van Turkije wist Button niet meer te winnen en was het alleen Rubens Barrichello die nog twee zeges boekte. De andere teams hadden het concept van de renstal immers gekopieerd en toen bleek de auto van Brawn GP eigenlijk helemaal niet zo bijzonder te zijn. Vettel probeerde Button in de laatste races van het seizoen het nog heet onder de voeten te maken, maar de voorsprong van de man uit Frome bleek uiteindelijk te groot. Button pakte zijn enige titel en nadat de dubbele diffuser werd verbannen, was het Vettel die, mede dankzij het ontwerp van Newey, een dominante periode inging.

2014: Nieuw motorreglement trapt Mercedes-tijdperk af

Het 2014-seizoen zag de grootste verandering aan de motoren sinds het begin van de Formule 1. De koningsklasse van de autosport stapte over naar een 1.6-liter V6-krachtbron en dat was het opstapje dat Mercedes nodig had. De jaren daarvoor was het nog telkens Red Bull dat zowel het coureurs- als constructeurskampioenschap wist te winnen, maar nu was het de beurt aan de Duitse renstal. Met Lewis Hamilton en Nico Rosberg had Mercedes een combinatie die in staat was om elke race te winnen. In 2014 wist Mercedes slechts drie keer niet te winnen en al die andere zeges gingen naar Daniel Ricciardo. Dat weerhield de Duitse renstal er dus niet van om de constructeurstitel te pakken en Hamilton zijn tweede kampioenschap te geven.

In de jaren die volgden wist niemand Mercedes van de constructeurstitel te houden. Ferrari deed vaak maar een half seizoen een gooi naar de titel, terwijl Red Bull in 2021 net tekortkwam door de mindere prestaties van Sergio Pérez in de openingsfase van het seizoen. Hamilton pakte tussen 2014 en 2021 ook zes van zeven kampioenschappen. Alleen Rosberg en Verstappen wisten de Brit te verslaan. Rosberg deed dat natuurlijk in hetzelfde materiaal, terwijl Verstappen het in zijn RB16B moest zien bol te werken. Dat lukte uiteindelijk en een jaar later pakte de Nederlander, eigenlijk tegen beter weten in, dus weer de titel.

Geen enkele coureur wist na een grote reglementswijziging zijn titel te prolongeren, behalve dus Verstappen. Constructeurs wisten hun auto vooral in de jaren tachtig nog wel goed te ontwikkelen, waardoor ze wel de constructeurstitel wisten te behouden. Toch zijn reglementswijzigingen ook vaak de katalysator voor veranderingen in de verhoudingen tussen de teams en coureurs. Vooral in 2009 gaf dat een bijzondere kampioen. Bovendien was de verandering van 2009 ook deels verantwoordelijk voor de dominantie van Vettel en deze werd uiteindelijk gebroken door Hamilton. De zevenvoudig wereldkampioen moest zijn dominantie ook opgeven door de uitvinding van Newey en de rijderskunsten van Verstappen.