Blog Frankrijk dag 1 | De Formule 1 moet nog tot leven komen op Paul Ricard

F1Maximaal.nl is weer eens op reis gegaan, en ditmaal naar de Grand Prix van Frankrijk. De reis naar Circuit Paul Ricard begon al redelijk vroeg. Op woensdagmiddag stapte ik in de trein bij mijn lokale treinstation op de reis naar het zuiden van Frankrijk te beginnen. De eerste tussenstop was Charleroi, aangezien de vlucht zou vertrekken vanaf Aéroport de Charleroi Bruxelles-Sud.

Het is een beetje een vreemde naam voor dit vliegveld, aangezien de Belgische hoofdstad Brussel op ruim zestig kilometer afstand van de plaats Charleroi ligt. Het zou haast hetzelfde zijn als Schiphol ineens omgedoopt wordt tot Airport Rotterdam Amsterdam-Zuid. Gelukkig praten we hier slechts over de kleine dingen, en kon ik mijn weg, zij het met wat vertraging, rustig in de trein doorbrengen. Vier uur laten was ik op plek van bestemming, en kon het echte grote wachten beginnen.

‘De man die van snelheid houdt’

Eenmaal aangekomen op het vliegveld van Marseille word je begroet door een ferme klap aan hitte. Enigszins naïef dacht ik dat het kwam door de motoren van het vliegtuig, aangezien we daar vlak langs liepen, maar niets bleek minder waar. Ik dacht de hitte van Nederland ontsnapt te zijn, maar ook in Marseille was het gewoon 37 graden. Jan-Joost van Gangelen probeerde enkele jaren geleden aan een Franse voetballer van PSV uit te leggen dat het snikheet was, maar de desbetreffende voetballer kwam moeilijk uit zijn woorden. Misschien dat ik één dezer dagen ga proberen een Franse journalist aan de mouw te trekken om het woord uit te spreken.

Het meest vervelende was dat het lastigste gedeelte van de reis nog moest beginnen. Het Media Accreditation Centre ligt immers in the middle of nowhere. Na twee taxiritten en één treinrit kwam ik eindelijk aan op mijn bestemming. Op een parkeerterrein stond een klein gebouwtje dat leek op een geïmproviseerde coronatestlocatie. Gelukkig hoefde in het gevreesde stokje niet te trotseren, en hoefde ik alleen maar mijn paspoort en papieren te laten zien om mijn mediapas te ontvangen.

De chauffeur die mij naar het Media Accreditation Centre heeft gereden, was overigens de eerste persoon die een beetje op niveau Engels sprak. Mijn Frans is belachelijk slecht, ondanks dat ik het vijf jaar heb aan moeten horen op de middelbare school. Ik versta het dus wel, maar het enige wat uit mijn mond komt is dommage pinda fromage. Het is geen wonder dat mijn chauffeur goed Engels sprak, hij heeft immers een jaar ‘gestudeerd’ in Rotterdam (lees: veel gedronken en gefeest). Ik vertelde hem mijn verhaal, en hij bracht me terug naar het treinstation, maar het werd even krap qua tijd. Door de krappe bergweggetjes ging hij opeens plankgas zodat ik mijn trein kon halen. ‘Wees niet bang, jij bent toch de man die van snelheid houdt.’

De Formule 1 leeft maar half

Na een nacht amper te hebben geslapen door de ongelooflijke hitte (rond 23.00u lag de temperatuur nog steeds rond de 28 graden) was het eindelijk zover om naar het circuit te gaan. In een klein stadje genaamd La Ciotat was het even wachten op de shuttlebus die een groepje fans en mij naar het circuit zou brengen. Toen ik daar eenmaal was aangekomen, moest ik nog even uitvogelen hoe ik in het mediacentrum zou geraken. Het was ruim een kwartier lopen vanaf de plek waar ik werd afgezet, maar dat mocht de pret niet drukken. Toen ik mijn bestemming eenmaal bereikt had, werd ik begroet door een zacht kussen van verkoeling.

We hoefden niet lang te wachten op actie, want de W-Series stond al rap klaar om de motoren te starten. Waar we wel op moesten wachten, waren de fans. Die besloten uiteindelijk ook niet om in grote getalen naar het circuit te komen, ook niet toen de eerste vrije training om 14.00u van start was gegaan. De Formule 1 leeft wel in Frankrijk, maar niet al te veel. In ieder geval niet genoeg om op de vrijdag de tribunes volledig te vullen.

De vrije trainingen stellen teleur

Ergens begrijp ik de mensen op de tribunes wel. Het is dertig graden, en omdat het circuit op een open vlakte ligt, is er op de tribune geen schaduw te vinden. Daar bovenop komt dat de eerste twee vrije trainingen werkelijk geen enkel spektakel opleverden. Alleen bij de spins van Sergio Pérez en Mick Schumacher keken de mensen in het mediacentrum even op. De meeste aanwezige journalisten lachten even, en gingen daarna weer verder met hun bezigheden. Voor sommigen bestonden de bezigheden vooral uit het naar binnen en buiten lopen van het mediacentrum.

Het feit dat de twee vrije trainingen niet zoveel voorstelden, betekende ook dat de meeste mensen direct na het afvlaggen huiswaarts gingen. Slechts een enkeling bleef zitten om nog wat op te vangen van de kwalificatiesessies van de Formule 2 en de W-Series. In het mediacentrum zaten twee heren wel aan de buis gekluisterd tijdens de kwalificatie van de Formule 2. De mannen van de Japanse media zagen dat Ayumu Iwasa de eerste plek in handen had, maar die verloor hij op het laatste moment. De teleurstelling bij de Japanse collega’s was zeer nadrukkelijk te horen. Hopelijk leveren de komende twee dagen wel de sensatie op die we willen zien, waardoor iedereen hun ogen niet meer van het scherm kunnen af houden.

Door: Mike van Weert