Van Uitert met sterk statement na diskwalificatie: ‘Blijft een sport waarvoor ik iedere dag opsta’

Zeggen dat de laatste weken van januari van Job van Uitert een rollercoaster van emoties vormden, is waarschijnlijk een understatement. Van Uitert en consorten wonnen de 24 uur van Daytona, om vervolgens drie dagen later te worden gediskwalificeerd vanwege een technical infringement. Na al het harde werk, de toewijding en de passie van zowel de coureurs als het team voelde het ontzettend oneerlijk. Voor de Brabander blijven hij en zijn teamgenoten de echte winnaars.

Het is geen geheim dat de 26-jarige Dongenaar autosport leeft en ademt, en elke dag opstaat en werkt voor zijn passie. Inmiddels is hij een vast gezicht op de deelnemerslijsten van legendarische races over de hele wereld, zo ook de 24 uur van Daytona. Van Uitert heeft al drie keer mee mogen doen aan The Rolex 24 at Daytona, zoals de race officieel heet, maar de editie van 2025 markeerde zijn eerste zege. Het voelde magisch. 'Ik kon het eigenlijk niet beseffen, het voelde als een droom', zegt Van Uitert in gesprek met F1Maximaal.nl.

De Brabander zat zelf niet achter het stuur gedurende de laatste uren, die werden namelijk verreden door Sébastien Bourdais. 'Die hadden we gespaard om op het einde zo fris mogelijk te zijn. Ik was echt kapot net nadat ik uit de auto kwam en ik het stuur aan hem door moest geven. Ik was een beetje als stormram ingezet, want je verdient punten op de zes uur, twaalf uur en achttien uur, om eigenlijk de auto zo ver mogelijk naar voren te krijgen op die momenten. Hij moest het op de 24 uur doen. Dus dat werkte wel goed', vervolgt Van Uitert. 'Je vertrouwt elkaar daarop ook, dus ik was eigenlijk heel rustig.'

Onderweg naar zijn motorhome zag Van Uitert dat de #8 LMP2-bolide van Tower Motorsports op de eerste plek lag. Hij weet als geen ander hoe meedogenloos 24-uursraces kunnen zijn, dus hij wilde nog geen hoop krijgen, maar dat was toch wel een bijzonder moment. 'Dan gaat er wel een bijzonder gevoel door je heen, dat je denkt van: nee, verrek, het zal toch niet waar zijn, kunnen we hier echt gaan winnen?' lacht Van Uitert. 'Het ging met de auto ook zo slecht, we hebben een heel lastige Roar (de week voorafgaand aan de 24 uur van Daytona, red.) gehad en lastige trainingen en kwalificatie. We zaten er eigenlijk gewoon echt niet bij.'

De tekst gaat verder onder de afbeelding.

Heldendaad van Van Uitert en zijn teamgenoten

Gedurende The Roar before the 24 leek de auto niet in staat te zijn om een zege te behalen, waardoor Van Uitert er realistisch als altijd in stond. 'We hadden geen grip', legt hij uit. 'Tractie was superslecht, dus als je niet uit de bocht komt, dan heb je ook geen rechtelijnsnelheid', wijst Van Uitert aan. 'Althans, uiteindelijk heb je die wel, maar initieel gezien niet. Daar mis je zoveel snelheid mee. Daytona is sowieso al een baan met weinig grip. De LMP2-auto is dan ook zo gemaakt dat je niet met veel downforce mag rijden. Je hebt weinig vermogen, dus dan komt het heel erg aan op de mechanische balans van de auto en hoeveel mechanische grip je kan genereren met de set-up.'

Op andere banen valt zoiets wel te compenseren, maar Daytona International Speedway is in dat opzicht vrij onvergeeflijk. Op de rechte stukken kwam de #8 LMP2 dus duidelijk veel snelheid tekort. Het feit dat Van Uitert en zijn teamgenoten de auto als eerste over de streep hebben weten te krijgen, is dan zeker een heldendaad te noemen. 'In de nacht waren we snel, toen hadden we een goede pace te pakken. Alleen we wisten dat, als het warmer werd, onze achterbanden eraan zouden gaan. We konden eigenlijk niet eens doorpushen, we hadden zoveel degradatie', zegt Van Uitert. 'En de andere auto's hadden daar veel minder last van.'

De tekst gaat verder onder de afbeelding.

Diskwalificatie voelde meer dan oneerlijk

Na 24 uur lang geknokt te hebben was het haast een last die van de schouders van de rijders viel. Ondanks de lastige sessies voorafgaand aan de race, wisten ze te winnen. Drie dagen later werd het hartverscheurende nieuws bekendgemaakt. Vanwege een technical infringement zakte de #8 LMP2 van Tower Motorsports naar de laatste plek. Een defecte bumpstop was de boosdoener. Dit zijn kleine dempers die voorkomen dat de ophanging volledig doorslaat bij harde schokken. Als deze bumpstops falen, kan de auto te diep inveren, waardoor de bodem de grond kan raken en de houten plank op de onderzijde van de auto te veel kan slijten.

Op basis daarvan moesten Van Uitert en consorten de zege inleveren. 'Ik heb er geen woorden voor', reageerde Van Uitert. 'Door een bumpstop failure sleet onze plank te veel. Dit is ongelooflijk wreed. Zeker voor iedereen die betrokken is bij dit team. Ik zal dit blijven herinneren als onze overwinning. We wonnen op de baan. We hebben nul voordeel gehaald uit het probleem, dat ervoor zorgde dat de plank te veel sleet. Zoals mijn teamgenoot Seb al zei: deze uitspraak heeft niets met gezond verstand te maken. Ik houd mijn hoofd omhoog, en we zullen terugkomen.'

De tekst gaat verder onder het Instagram-bericht.

Het voelde al helemaal oneerlijk, en onlogisch, omdat de auto eerder gedurende het evenement in Daytona elke keer door de technische checks was gekomen. Teambaas Rick Capone liet weten dat ze een protest hadden ingediend bij de IMSA, maar dat het werd afgewezen. Enkele dagen geleden plaatste hij een nieuw statement op de sociale kanalen, waarin hij aangaf dat ze zich erbij neerleggen. 'Mijn hart doet pijn voor de rijders en het team die alles hebben gegeven, maar we respecteren IMSA's beslissing en begrijpen dat het tijd is om verder te gaan. Racen bestaat uit highs en lows, en terwijl deze pijn doet, komen we sterker terug.'

Van Uitert en zijn team blijven de echte winnaars

Aan de uitslag kan niets meer veranderd worden, maar er kan ook niets meer veranderd worden aan het feit dat Van Uitert en zijn teamgenoten óp de baan toch echt hebben gewonnen. Daarop ligt de focus dan ook. Ze hebben er keihard voor geknokt, en dat kan niemand hen meer ontnemen. Van Uitert heeft zich van zijn beste kant laten zien, en daar gaat het uiteindelijk ook om. Dit soort resultaten zijn ontzettend belangrijk voor toekomstige kansen. 'Het voelde eindelijk alsof je in je hele carrière in de LMP2 het succes hebt behaald, waar je al die jaren voor werkt', zegt Van Uitert.

Hij verwijst naar een paar Le Mans-deelnames waarin hij heel dicht bij de zege was. 'Sinds mijn eerste keer dat ik meedeed in 2019, toen lagen we achttien uur aan de leiding met een ronde voorsprong, en toen ging de auto stuk. Toen verloren we de zege. In 2020 kwamen we ook heel dichtbij, maar daarbuiten hebben we nooit gehad dat we zo dichtbij waren als nu. Dus dat maakt het wel heel bijzonder. Het is en blijft een sport waar ik iedere dag voor opsta en alle moeite in stop om het beste eruit te halen. Ik leef ervoor.'