Schumacher: de Duitser die met ongekende vastberadenheid de F1-wereld betoverde

Michael Schumacher is een van de beste, zo niet de beste Formule 1-coureur aller tijden. De Duitser heeft vele records op zijn naam staan en werd in zijn loopbaan zeven keer wereldkampioen. Zoon Mick was de afgelopen twee seizoenen ook actief in de koningsklasse van de autosport en is komend seizoen reservecoureur bij Mercedes. Bij de Duitse renstal maakte Schumacher in 2010 na vier jaar zijn comeback en sloot hij definitief zijn imposante carrière af. De legende blaast op drie januari 54 kaarsjes uit en dus blikt F1Maximaal terug op zijn carrière.

Schumacher begon zoals zoveel coureurs in de karts. Zijn vader beheerde het kartcircuit in Kerpen-Manheim. Toen Schumacher vier was, paste zijn vader zijn pedaalkart aan door een kleine motorfietsmotor toe te voegen. Nadat Michael ermee tegen een lantaarnpaal in Kerpen botste, brachten zijn ouders hem naar de kartbaan waar hij het jongste lid van de kartclub werd. Zijn vader bouwde een kart voor hem van afgedankte onderdelen en op zesjarige leeftijd won Schumacher zijn eerste clubkampioenschap. De jonge Duitser bleek veel talent te hebben en wist de nodige races te winnen. Zo werd hij bijvoorbeeld de eerste kampioen van het Formel König-kampioenschap in 1988.

Regelgeving in Duitsland vereist dat een bestuurder minimaal veertien jaar oud moet zijn om een ​​kartlicentie te verkrijgen. Om dit te omzeilen, verkreeg Schumacher op twaalfjarige leeftijd een licentie in Luxemburg. Later haalde hij ook zijn Duitse kartlicentie. De kartbaan in Kerpen is tegenwoordig vernoemd naar de legendarische coureur. In 1989 begon Schumacher zijn singleseaters-loopbaan door deel te nemen aan de Duitse Formule 3 en won hij de titel in 1990. Hierna sloot hij zich aan bij het Mercedes' junior-raceprogramma in het World Sportscar Championship. De 54-jarige Duitser wist hier de laatste race van het seizoen te winnen.

1991: het begin van een legende

In 1991 was het dan eindelijk zover. Schumacher maakte dat jaar zijn debuut in de Formule 1. De Duitser stond officieel nog onder contract bij Mercedes, maar maakte voor het Ierse raceteam Jordan zijn debuut tijdens de Grand Prix van België. Doordat Jordan-coureur Bertrand Gachot een celstraf moest uitzitten ging het team op zoek naar een vervanger. Schumacher maakte tijdens een testrit op Silverstone indruk en kreeg de kans.

Schumachers manager Willi Weber verzekerde Jordan dat Schumacher het uitdagende circuit van Spa-Francorchamps goed kende, hoewel hij het in feite alleen als toeschouwer had gezien. Tijdens het raceweekend was het de bedoeling dat teamgenoot Andrea de Cesaris Schumacher het circuit zou laten zien, maar hij werd opgehouden met contractonderhandelingen. Schumacher leerde het circuit vervolgens zelf kennen door op een meegebrachte vouwfiets over het circuit te fietsen. Tijdens de kwalificatie maakte de zevenvoudig wereldkampioen indruk door als zevende te eindigen en daarmee de beste prestatie van het team te evenaren. In de race had de Duitser pech en moest hij door een probleem met de koppeling al snel staken.

Overstap naar Benetton zorgt voor problemen

Jordan wilde de voormalig Formule 1-coureur graag vastleggen. Echter was Schumacher bij meerdere teams op de radar gekomen en dus koos hij voor een overstap naar Benetton. Dit leverde nogal wat gedoe op. Het kamp van Schumacher had zowel met Jordan als Benetton onderhandeld over een contract. Jordan dacht een overeenkomst met de coureur te hebben en nam juridische stappen. Dat werd door de rechter weggevaagd aangezien het team geen geldig contract had met Schumacher. Dit kwam volgens The Race door het volgende: 'Schumacher had een brief gestuurd naar Jordan voorafgaand aan de Grand Prix van Spa over een overeenkomst. In de herziene vorm besloot het kamp van de Duitser echter een woord aan te passen. Dat zorgde er juridisch gezien voor dat Schumacher elke gewenste overeenkomst met Jordan kon ondertekenen en niet perse voor het team hoefde te racen.' Hierdoor had Jordan geen poot meer om op te staan.

De problemen waren na de uitspraak van de rechter echter nog niet opgelost. Benetton wilde de wereldkampioen als vervanger van tweede coureur Roberto Moreno. De Braziliaan was het daar echter niet mee eens en besloot met wat hulp van Jordan juridische steun te krijgen. Op aandringen van Bernie Ecclestone werd er onderhandeld in een hotel. Benetton-teambaas Flavio Briatore had weinig kaas gegeten van het opstellen van een contract en kwam erachter dat er de nodige fouten in stonden. Moreno werd vervolgens uitgelegd dat zijn contract hem alleen een chassis beloofde, maar dat Benetton zich het recht voorbehield om hem essentiële dingen zoals een motor en wielen niet te geven om er legaal een auto van te maken. In de vroege uren van vrijdagochtend gaf Moreno toe en accepteerde hij een bedrag van een half miljoen dollar om te vertrekken. Ondanks alle gedoe in het begin werd het verblijf bij Benetton een succes voor Schumacher. Hij wist in zowel 1994 als 1995 de titel te behalen.

Lastig begin bij Ferrari

In 1996 volgde een overstap naar Ferrari. Het Italiaanse team leek in die jaren veel op het Ferrari van afgelopen seizoen. De jaren werden gekenmerkt door betrouwbaarheidsproblemen en matige resultaten. Ferrari hoopte met Schumacher de resultaten om te kunnen buigen naar een uiteindelijke wereldtitel. In zijn eerste jaar werd de Duitser derde in het afgelopen klassement en wist hij drie overwinningen te behalen. Het jaar erop leek de zevenvoudig wereldkampioen de titeldroom van de Scuderia waar te gaan maken tot het in de laatste race fout ging.

Schumacher begon de race met een voorsprong van drie punten. Concurrent Jacques Villeneuve kon de Ferrari-coureur goed volgen en op het moment dat hij zijn inhaalactie pleegde, stuurde Schumacher naar rechts in de hoop Villeneuve te elimineren. Hij belandde daardoor echter zelf in de grindbak. Villeneuve eindigde als derde en werd kampioen. Na afloop werd Schumacher naar aanleiding hiervan uit de eindstand geschrapt door de FIA.

Ook in 1998 duurde het tot de laatste race voordat de strijd om het kampioenschap beslist werd. De poleposition was voor Schumacher, maar hij liet zijn motor afslaan op de grid en moest achteraan starten. Hierbij was zijn kans al zo goed als verkeken. Hij vocht zich terug naar een derde plaats, maar een klapband maakte een einde aan zijn wedstrijd en Mikka Häkkinen, die de race won, werd kampioen.

Tijdperk Schumacher

Het seizoen 1999 was voor Schumacher niet om over naar huis te schrijven. De 54-jarige brak zijn been tijdens een crash op Silverstone. Hierdoor konden zijn titelaspiraties in de ijskast worden gezet. Een jaar later was het dan eindelijk raak voor Ferrari en haar coureur. Schumacher begon ijzersterk met vijf overwinningen in de eerste acht races. Halverwege het seizoen kende de Ferrari-coureur echter de nodige uitvalbeurten waardoor de Fin Häkkinen zich weer terug knokte in de titelstrijd. Tijdens de voorlaatste race van het seizoen in Japan volgde de beslissing. Schumacher startte vanaf poleposition en verloor bij de start de leiding aan Häkkinen. Na zijn tweede pitstop kwam Schumacher echter voor Häkkinen uit en won hij de race en het rijderskampioenschap.

Een jaar later kon de champagne weer ontkurkt worden in huize Schumacher. Hij wist dat jaar een recordaantal van negen races te winnen en was vier races voor het einde van het seizoen al kampioen. Het was het begin van het tijdperk Schumacher. In 2002 was hij ongekend dominant. Met het winnen van het kampioenschap evenaarde hij het record van Juan Manuel Fangio van vijf wereldkampioenschappen. Ferrari won vijftien van de zeventien races en Schumacher won de titel met nog zes races te gaan in het seizoen, wat nog steeds het vroegste punt in het seizoen is waarop een coureur tot wereldkampioen werd gekroond. Schumacher brak ook nog zijn eigen record door elf keer te winnen en elke race op het podium te eindigen.

In 2003 kwam er daarom een nieuw puntensysteem en reglementen om te zorgen voor meer concurrentie. De Ferrari-coureur had het daardoor wat lastiger en moest het opnemen tegen Kimi Räikkönen en Juan Pablo Montoya. Desondanks kwam de 54-jarige zegevierend uit de bus en kon hij zijn zesde wereldtitel op zijn naam schrijven. Dat het nog beter kon bewees Schumacher in 2004 met een recordaantal overwinningen van twaalf van de eerste dertien races van het seizoen, waarbij hij alleen niet finishte in Monaco na een ongeval met Montoya. Hij greep zijn zevende en laatste wereldtitel in Spa-Francorchamps waar hij zijn Formule 1-carrière was begonnen.

Einde loopbaan, of toch niet?

Regelwijzigingen voor het seizoen 2005 vereisten dat banden een hele race mee moesten gaan. De regelwijzigingen waren deels bedoeld om de dominantie van Ferrari aan te tasten en de serie interessanter te maken. In zowel het seizoen 2005 als 2006 moest Schumacher het onderspit delven. Fernando Alonso was het die de ervaren coureur twee keer versloeg. De Ferrari-coureur sloot zijn laatste Formule 1 Grand Prix in 2006 in Brazilië in stijl af, door vanaf de laatste plaats tot de vierde plaats door te dringen na een lekke band. Zo kwam er een einde aan de eerste loopbaan van Schumacher.

Tijdens het seizoen 2009 leek de 91-voudig racewinnaar in te vallen voor de zwaar geblesseerd geraakte Felipe Massa. Door een motorongeluk had Schumacher echter teveel last van zijn nek om uiteindelijk zijn comeback te maken. Eind 2009 kwam die comeback er alsnog. Mercedes maakte bekend dat de legendarische coureur in 2010 terug zou keren op de grid. Schumacher was bij aanvang van het seizoen met zijn 41 jaar de oudste coureur. Hij eindigde op de negende plaats in het rijderskampioenschap dat jaar. Ook de daaropvolgende twee seizoenen wist hij geen potten te breken en dus kwam op 25 november 2012 alsnog een einde aan zijn legendarische racecarrière. Lewis Hamilton werd de opvolger van de Duitser bij Mercedes. Met 91 overwinningen, 155 podiumplaatsen, 68 polepositions en zeven wereldkampioenschappen is Schumacher met recht een van de grootste figuren die de Formule 1 ooit gekend heeft.