Claire Williams: 'Dus als teambaas mag ik geen kind?'

Williams-aanvoerster Claire Williams spuugt vuur en hint op sexisme in de sport. Eind 2017 kreeg zij een kind, en de resultaten van het team in 2018 en 2019 waren dramatisch. 'Op het moment dat je niet succesvol bent, dan gooien een aantal mensen dat meteen op het feit dat ik een vrouw ben.'

'Misschien behandelen ze mij daardoor harder. Er zijn negen andere teambazen in de F1, en ik weet zeker dat de meerderheid kinderen heeft. Geef je deze kritiek dan ook aan hun? Mag ik geen kind omdat ik een vrouw ben die een F1-team leidt? Dit is een walgelijke houding, erg negentiende-eeuws.'

De 43-jarige Williams is furieus en teleurgesteld. 'Ik werk zeven dagen per week, eigenlijk het hele jaar door. Als ik Nate niet mee zou nemen naar een paar races, dan zou ik hem bijna nooit zien. Maar ook daar krijg ik kritiek over. Hier kan je niet van winnen. Wee je gebeente als ik door de paddock loop met mijn kind. Ik moet gewoon verbergen dat ik een moeder ben die een F1-team probeert te leiden.'

'Laten zien dat ik dit allemaal kan zijn'

'Graag zou ik er dit jaar weer lopen en het team naar een betere plek hebben geleid. Niet om te bewijzen dat ze ernaast zaten. Wel om aan te tonen dat een vrouw heel veel kritiek kan krijgen en haar hoofd omhoog kan houden en door kan knokken. Dat ik een vrouw, een echtgenote, een moeder kan zijn en daarnaast een F1-team succesvol kan leiden.' (Foto: Williams F1 Media)

Zij hoopt dat dit een krachtig signaal afgeeft aan iedereen die er mee worstelen. 'Er moet in deze maatschappij zo veel fundamenteel veranderen, omdat hoe we omgaan met vrouwen in het werkveld zo niet meer van deze tijd is', citeert de Hexham Courant haar.

Opstaan ondanks de klappen

'Afentoe maak ik stom genoeg de fout om online commentaar te lezen. Mensen zijn gemeen. Serieus? Het zou mij mogelijk kapot maken. Maar ik zit niet op social media en ga er niet op in. Ik lees niet de berichten waarin mensen zeggen dat Claire Williams moet vertrekken. Dat boeit me niet. Mensen mogen een mening hebben, maar tenzij je een dag in iemand anders zijn schoenen hebt gestaan, dan heb je dat recht niet.'

'Als ik die klappen kan krijgen, en toch elke dag kan opstaan en mijn team aankijken.. Als mensen me vragen of ik echt haar ben, en ik dan zeg: ja, het spijt me, dan weet ik dat ik mijzelf 's avonds nog aan kan kijken in de spiegel. Ik weet wat ik doe, en wat ik bijdraag.'