De drie beste regenraces in de geschiedenis van de F1

Formule 1-fans gaan er goed voor zitten als er vlak voor de start van een GP donkere wolken boven het circuit opduiken. En wanneer de regen met bakken uit de hemel valt, wordt het pas echt genieten. Dergelijke omstandigheden staan garant voor een onvoorspelbare race vol spanning. De regen zorgt er namelijk voor dat niet de prestatie van de auto, maar de kwaliteit van de coureur een beslissende factor wordt. Degene met de meest uitzonderlijke stuurkunsten en strategie zal hier de winst pakken.

In dit artikel kijken we terug op de drie meest indrukwekkende Formule 1-races in de regen aller tijden.

Max Verstappen, GP Brazilië 2024

Op 3 november 2024, tijdens de GP van São Paulo, reed Max Verstappen zijn sterkste regenrace ooit. Na een dramatische kwalificatie en een gridstraf startte Super Max vanaf een hopeloze 17e plaats. Kortom, de wedkansen waren minimaal en het het enige devies was voor Verstappen om de schade zoveel mogelijk beperkt te houden. Zijn concurrent voor de wereldtitel, Lando Norris, startte immers vanaf poleposition.

Verstappen reed in de regen echter een fenomenale race en lag na één ronde al op de elfde plaats. Al snel bleek de Nederlander het rijden in de regen beter te beheersen dan wie ook. Dat bleek wel uit het feit dat bijna niemand tijdens de race een inhaalpoging ondernam. Verstappen durfde die risico’s wel te nemen. Zo wist hij Piastri te passeren, omdat hij in de bocht liefst 43 meter later remde dan de Australiër.

De tekst gaat verder onder de afbeelding.

Al snel lag de ontketende Nederlander op de tweede plaats, en na een herstart greep Verstappen na 41 ronden de leiding. Vervolgens reed hij al zijn concurrenten spreekwoordelijk de vernieling in. Na 69 ronden finishte Max Verstappen als eerste met maar liefst twintig seconden voorsprong op nummer twee, Esteban Ocon. Norris, de nummer twee in de stand, eindigde slechts als zesde. Daarmee nam Verstappen een voorschot op zijn vierde wereldtitel op rij.

Ayrton Senna, GP van Portugal 1985

De legendarische Ayrton Senna reed in 1985 zijn tweede seizoen bij Lotus. De Braziliaan had in zijn eerste jaar iedereen al overtuigd van zijn klasse. Vooral in de GP van Monaco had hij laten zien in de stromende regen uitstekend uit de voeten te kunnen. Toch wachtte Senna nog steeds op zijn eerste GP-winst.

In Estoril mocht Senna vanaf pole position starten. De weersomstandigheden waren verschrikkelijk. Veel coureurs kregen te maken met aquaplaning; door een laagje water tussen de banden en het circuit reden de racewagens over water in plaats van over asfalt en verloren alle grip. Senna ging echter onverstoorbaar van start en pakte na de eerste ronde al een voorsprong van 2,7 seconden op nummer twee, Elio de Angelis. Hoewel zijn Lotus-Renault absoluut niet bekendstond om zijn geweldige prestaties, had Senna halverwege de race al 37 seconden voorsprong.

De tekst gaat verder onder de afbeelding.

Hoewel hij daarmee zeker was van zijn eerste GP-winst, gebaarde Senna naar de officials dat de race moest worden stopgezet, zo dramatisch waren de Portugese regenbuien. De wedstrijdleiding ging hier echter niet op in. Uiteindelijk finishten er slechts 9 van de 26 auto’s. De rest viel uit vanwege crashes of spins. Senna zette het hele veld op een ronde achterstand, behalve Michele Alboreto, die op ruim een minuut achterstand als tweede finishte.

Jackie Stewart, GP van Duitsland 1968

In 1968 vond op de befaamde Nürburgring een van de grootste prestaties in de Formule 1 plaats. De coureurs werden de volledige race geplaagd door dikke mist en slagregens, waardoor ze een zicht hadden van minder dan tien meter. De Schot Jackie Stewart weigerde aanvankelijk om aan de start te verschijnen. Datzelfde jaar waren Jim Clark en Mike Spence al verongelukt tijdens een race. Zelf was Stewart twee jaar eerder aan de dood ontsnapt tijdens een regenrace op Spa-Francorchamps, nadat hij slipte en in zijn wagen werd overspoeld door lekkende brandstof. Daarnaast kampte Stewart nu ook nog eens met een gebroken pols.

Teambaas Ken Tyrell droeg hem echter op om toch van start te gaan. De Schot startte als zesde, maar veroverde bij de start meteen de derde plaats. Ontketend raasde hij nog in de eerste ronde langs Chris Amon en leider Graham Hill. Na afloop liet hij weten dat hij de auto’s voor hem niet eens had kunnen zien tijdens zijn inhaalacties. “Ik reed gewoon blind door een grote muur van spray.”

Na de eerste ronde bedroeg de voorsprong van Stewart acht seconden. Daarna volgde een ware masterclass. In zijn Matra MS10 zette Stewart in de achtste ronde de snelste ronde neer, in een tijd van 9 minuten en 36 seconden. Daarmee was hij maar liefst 15 seconden sneller dan zijn concurrenten. De voorsprong werd groter en groter, en aan de finish had Stewart een voorsprong van ruim vier minuten(!) op nummer twee, Graham Hill.