De meest dominante races ooit van recente kampioenen en racewinnaars

Soms heb je van die Formule 1-weekenden waarin coureurs boven zichzelf en de rest van het hele veld uitstijgen. Weekenden waarin er totaal geen maat staat op diegene. Meerdere topcoureurs hebben wel eens zo'n Grand Prix gereden. Reden genoeg om de meest dominante races van een aantal coureurs uit de huidige Formule 1-grid te pikken.

Soms is een dergelijk dominant weekend defining voor het talent van die coureur. Dat hoeft niet eens per se de beste inhaalrace te zijn, zoals Lewis Hamilton dat had in Brazilië vorig jaar, maar wel een wedstrijd waarin geen enkele maat op hem stond. Een race waarin je geen enkele seconde twijfelde over de uitkomst, puur door het gezag waarmee werd rondgereden. We nemen de prestaties van Max Verstappen, Lewis Hamilton, Daniel Ricciardo, Valtteri Bottas, Fernando Alonso en Sebastian Vettel, allemaal meervoudige racewinnaars, onder de loep.

Max Verstappen - Grand Prix van Oostenrijk 2021

Het is wellicht juist makkelijk om één van Verstappens zeges in de Grand Prix van Mexico te noemen, maar nergens was hij een weekend lang zo dominant als op de Red Bull Ring in juli 2021. De Nederlander dirigeerde een week eerder de eerste race in Oostenrijk ook al, maar was voor wat officieel de Grand Prix van Oostenrijk was dubbel zo dominant. In twee van de drie vrije trainingen voerde hij de tijdenlijsten aan en ook in de kwalificatie stond er geen maat op de wereldkampioen van dat jaar.

De race was dan ook geen probleem voor Verstappen. Hij deed bij de start wat hij moest doen en blokte de als tweede gestarte Lando Norris. Daarna was het simpelweg een kwestie van 71 ronden lang cruisen, met vele seconden achter hem een kibbelende Norris, Bottas en Hamilton. Niemand kon Verstappens rondetijden pareren en niemand kon ook maar iets doen tegen de overmacht van de Red Bull Racing-coureur. Het grootste compliment voor hem? Dat hij amper in beeld was te zien, zo dominant was hij.

De Nederlander won met een voorsprong van ruim zeventien seconden op nummer 2 Bottas de Oostenrijkse Grand Prix. Hij werd daarnaast ook nog eens de jongste coureur ooit die een Grand Slam behaalde. Hij startte van pole, leidde elke ronde en reed ook nog de snelste raceronde.

Lewis Hamilton - Grand Prix van Groot-Brittannië 2008

Van de ruim honderd Formule 1-zeges van Lewis Hamilton stamt het gros uit zijn Mercedes-tijdperk. Toch was de Brit tussen 2007 en 2012 bij McLaren ook goed voor 21 overwinningen. De verreweg mooiste was vrijwel zeker zijn thuisrace in 2008. Het regende pijpenstelen op Silverstone en hoewel Hamilton vanaf P4 moest komen, pakte hij een gezaghebbende overwinning.

Teamgenoot Heikki Kovalainen startte van pole, maar de goed weggekomen Hamilton haalde hem na enkele ronden al knap in in Stowe. Daarna was het een kwestie van wegrijden voor de Brit, op spekglad asfalt. Achter hem gleed de ene na de andere coureur van de baan. Titelrivaal Felipe Massa spinde zelf vijf keer, terwijl andere gerenommeerde rijders als David Coulthard, Sebastian Vettel, Jenson Button en Robert Kubica de finishvlag niet zagen.

Hamilton wel. En ook nog eens een ruime minuut eerder dan de eerstvolgende coureur achter hem. Ja, je leest het goed. Hamilton was één minuut en acht seconden eerder binnen dan Nick Heidfeld, die tweede werd. Het zegt veel over hoe ongelofelijk dominant de toenmalige McLaren-coureur was. In één klap werd Hamilton een erkende regenrijder.

Sebastian Vettel - Grand Prix van Singapore 2013

Combineer één van de meest dominante seizoenen ooit met een baan waar de betreffende coureur steevast sterk is en je krijgt wat Vettel heeft gepresteerd in de straten van Singapore negen jaar geleden. De toenmalige Red Bull-coureur won alle negen races na de zomerstop en is structureel snel in Singapore, met overwinningen in 2011, 2012, 2013, 2015 en 2019. Zijn zege in 2013 gaat de boeken in als één van de meest dominante races ooit van een coureur.

Vettel reed al vroeg in Q3 een snelle tijd en besloot in de slotfase van de kwalificatie niet eens naar buiten te gaan. Het leverde iconische beelden op van een kampioenschapsleider die vanuit de pitbox zag hoe al zijn concurrenten zich stukbeten op zijn, wat uiteindelijk zal blijken, poleronde. De toon was gezet.

Wie dacht dat Vettel zijn concurrenten op de zaterdag al decimeerde, kwam een dag later bedrogen uit. Vettel leidde elke ronde, maar dat was niet alles. Hij was werkelijk waar een seconde of anderhalf sneller dan wie dan ook op het circuit en dat ook nog eens structureel. Zijn zege kwam geen moment in gevaar, ook al was er halverwege de race een korte safety car-fase. Met een voorsprong van ruim 32 seconden op nummer 2 Alonso won de Duitser voor de derde keer de Grand Prix van Singapore.

Fernando Alonso - Grand Prix van Singapore 2010

In tegenstelling tot veel Formule 1-wereldkampioenen heeft Alonso nooit echt bizar dominant materiaal gehad, zoals bijvoorbeeld Vettel en Hamitlon dat wel met regelmaat hadden. Des te knapper is het om een Grand Slam binnen te halen. Alonso flikte dat in Singapore, in 2010. Hoewel hij Vettel rondenlang in zijn nek had hijgen, verslapte de Ferrari-coureur geen moment en reed hij een dominante race.

Alonso zaaide op de zaterdag al, want hij pakte knap pole, vlak voor Vettel. Zijn Duitse rivaal was er op gebrand Alonso te verslaan op de zondag, maar de tweevoudig wereldkampioen gaf geen krimp. 61 ronden lang, met regelmaat onderbroken door neutralisaties, onder de snikhete kunstlichten van het Marina Bay Circuit, wervelde Alonso naar zijn vierde seizoenszege. Uiteindelijk kwam hij 0,2 seconden voor Vettel binnen.

Nee, de Spanjaard reed geen race waarin hij tientallen seconden voorsprong had. Toch mag zijn prestaties dat weekend dominant genoemd worden, omdat er simpelweg geen maat stond op hem. Wat Vettel ook probeerde, Alonso was niet te kraken.

Daniel Ricciardo - Grand Prix van Monaco 2018

Wat in 2016 niet lukte, lukte twee jaar later wel in de straten van Monte Carlo. Ricciardo had de zege binnen handbereik, maar een dramatische pitstop goeide roet in het eten. Twee jaar later nam hij wraak. En hoe! Waar teamgenoot Verstappen in Q1 crashte en van achteren moest komen, dicteerde Ricciardo het hele weekend.

De goedlachse Australiër topte alle vrije trainingen én alle kwalificatiesessies en was ook tijdens de race niet te stoppen. Ook niet door zijn krachtbron, die gedurende de race opeens enorm veel vermogen verloor. Op de korte rechte stukken was de RB14 bij wijze van spreken niet vooruit te branden, maar Ricciardo's uitstekende stuurkunsten én wil zorgden ervoor dat de aandringende Vettel in zijn Ferrari geen enkele poging kon wagen.

Ricciardo moest en zou die race winnen, na het drama twee jaar eerder, en deed dat met verve. Zelfs toen er nog enkele ronden geracet kon worden na een late safety car-fase, reed hij weg van Vettel, om vervolgens zeven seconden eerder dan de Ferrari-coureur afgevlagd te worden.

Valtteri Bottas - Grand Prix van Australië 2019

Na een zegeloos 2018 was Bottas in 2019 uit op eerherstel. Hoewel hij ook dat jaar geen kampioen werd, begon de Mercedes-coureur ijzersterk aan de jaargang met twee zeges en twee keer een P2 in de eerste vier Grands Prix.

De openingsrace van 2019 in Australië gaat ook volgens Bottas zelf de boeken in als zijn beste race voor Mercedes. Hoewel teamgenoot Hamilton pole pakte, leidde de Fin bij het ingaan van bocht 1 om daarna niet meer bijgehaald te worden. Zo simpel kan het eigenlijk wel gesteld worden. In hun gezamelijke periode bij Mercedes was het Hamilton die vrijwel altijd de overhand had op Bottas, maar begin 2019, in Australië, was het eens andersom.

Bottas zat in een heuse flow en produceerde de ene na de andere snelste ronde. Hamilton deelde achter hem nog wel eens wat speldenprikjes uit, maar was nimmer in de buurt van een overwinning. Bottas, doorgaans tweede man, won de seizoensopener, zijn Britse stalgenoot kwam twintig tellen later binnen.