Blog dag 3 | Logistieke drama voldoende reden om GP Frankrijk af te schaffen

‘Alle wegen leiden naar Rome’, luidt het eeuwenoude gezegde. Helaas leidt er slechts één weg naar Circuit Paul Ricard, in ieder geval vanuit het plaatsje La Ciotat. Daar stond ik op de zondagochtend met honderden Formule 1-fans te wachten op de bus die ons naar het circuit zou brengen. Echt soepel verliep dat niet, maar wat kan je verwachten als er maar één bus staat om honderden mensen te vervoeren.

Het lag wel een beetje in de lijn der verwachtingen, want de zaterdagavond verliep ook alles behalve vlekkeloos. Daar was echter wel een verklaring voor te vinden, aangezien er een ongeluk was gebeurd op ongeveer tien kilometer van het circuit. Er moest een traumahelikopter aan te pas komen, dus het is begrijpelijk dat de weg tijdelijk afgesloten was. De terugweg naar Marseille duurde hierdoor wel ruim tweeënhalf uur, waardoor een goede nachtrust er niet in zat. Het belangrijkste is echter dat de personen die betrokken waren bij het ongeluk slechts kleine verwondingen opliepen.

Voor de bende die is ontstaan in La Ciotat is er echter geen excuses te vinden. Men moet een speciale voucher kopen, waar overigens nooit naar gevraagd wordt, waardoor het duidelijk moet worden hoeveel mensen vervoerd moeten worden. Daarnaast gaat er op het treinstation ’s avonds slechts één trein per uur, waardoor er zaterdagavond enkele mensen niet in konden stappen omdat die ene trein zo vol zat. In Nederland gooien we een hele dienstregeling om, en zetten we extra treinen in om mensen te vervoeren. Het verbaast me dat Frankrijk een wereldmacht is, want een vlot lopende logistieke operatie verzorgen is de Fransen al te machtig.

Stilte voor de storm

Oké, genoeg gezeurd, laten we overgaan op de orde van de dag. Het is namelijk dé dag. Iets na 15.00u gaan de vijf rode lampen uit en schieten twintig Formule 1-auto’s richting de eerste bocht. Bovendien is het opnieuw prachtig weer, maar in het mediacentrum merk je daar weinig van. De zonnestralen schijnen niet naar binnen, en de airconditioning zorgt voor een zeer aangename temperatuur. Het is heerlijk vertoeven dus, zeker met de Formule 2 en Porsche Supercup op de achtergrond.

In het mediacentrum was het ten opzichte van de eerdere dagen al vroeg druk. Ondanks dat er veel mensen aanwezig waren, hing er een hele rustige sfeer. Je krijgt niet de indruk dat een Grand Prix verreden gaat worden. De journalisten zitten rustig achter hun laptops, pakken af en toe een kopje koffie of vullen hun flesje water bij, sommigen zijn er al vroeg bij voor de lunch, en anderen kijken uit het raam naar de bezigheden op het circuit. Er zijn geen interessante gesprekken waarbij inside information wordt gedeeld. Al werkend leeft iedereen in alle rust toe naar 15.00u.

Fles rosé verstoord de rust

De rust werd echter wel redelijk vroeg verstoord. Rond klokslag 12.00u kwam een Duitse journalist binnen met een redelijk grote fles rosé. Ja, u leest het goed, een redelijk grote fles rosé. Die werd zonder enig probleem ontkurkt, en met enkele Franse collega’s begon de borrel dus al vroeg op de dag. Typisch Frans natuurlijk, de goed bedeelden drinken immers champagne bij het ontbijt. Ik had een weekend verwacht met veel verschillende indrukken, maar dit was toch wel van een compleet andere orde. Het enige wat ik eraan kon bijdragen, was ‘santé’. Zelf kreeg ik echter geen bekertje aangeboden, en ik had deze, mocht mijn baas dit lezen, natuurlijk ook afgeslagen. De fles was overigens binnen een halfuur leeg.

Journalisten aan de buis gekluisterd

Om 13.00u kwamen de coureurs even het circuit op. Het was voor hen de tijd om als een stel paradepaardjes over de baan getaxied te worden. Vanuit het mediacentrum zag het er wel leuk uit, maar de bijbehorende interviews waren redelijk pijnlijk. Bovendien duurde het ontzettend lang voordat te coureurs weer eenmaal terug bij hun teams waren. Ik neem echt mijn petje af voor de rijders, al helemaal voor Pierre Gasly en Esteban Ocon, aangezien je hele mentale voorbereiding even overhoop wordt gegooid. Gasly en Ocon stonden als Fransen natuurlijk extra in de belangstelling.

Toen de vijf rode lampen eenmaal op het punt stonden van uitgaan, begaf een groot deel van de journalisten zich naar de grote ramen. De start is vaak immers het meest spectaculaire moment. Al snel moest ik rennen naar mijn laptop, ik had immers een belangrijke taak gedurende de race. Om me heen kijkend zag ik hoe gefocust iedereen naar de schermen tuurde. Iedereen leeft ontzettend mee met deze sport. Het maakt niet uit wie een fout maakt of crasht, iedereen maakt geluid. De crash van Charles Leclerc bracht het meeste rumoer. Vanaf dat moment voelde iedereen wel dat Max Verstappen, als hij zonder kleerscheuren de streep haalde, de race zou winnen.

Het meest fascinerende na afloop van de race is hoe snel alles wordt afgebroken. De teams bevinden zich over minder dan een week alweer in Boedapest voor de Grand Prix van Hongarije, dus alles moet snel ingepakt worden. Niet alleen de vrachtwagens stonden snel op het circuit, maar ook de zogeheten TV-pen was binnen de kortste keren afgebroken. Alleen de kleine plukjes fans op de tribunes zijn nog bezig met het verwerken van de race. De laatste race op Paul Ricard voor een tijdje. Gezien het logistieke drama is het ook niet een heel groot probleem dat de Formule 1 niet terugkeert naar Zuid-Frankrijk.

Mijn slaapplek

Dan nog even over de stad Marseille. Vanaf het centrale station, Gare de Saint Charles, heb je zicht over de stad. De gebouwen zijn mooi, er staan enkele pittoreske kerken, de zee is helder blauw, en de bergen op de achtergrond zijn prachtig. Het decor staat echter in schier contrast met de straten waar ik elke ochtend en avond doorheen moest lopen. Je ziet veel armoede om je heen, en de lucht is om de vijf meter niet om te harden. Afval wordt gewoon op straat gedumpt, vuile matrassen liggen overal, en de dronken stedelingen vinden het geen probleem om tegen de stationshal aan te plassen. Ik was al geen grote fan van Frankrijk, en de kans is klein dat ik hier ooit zal terugkeren voor vakantie.